Για πέσ’ μου ποιος είσαι άνθρωπε του βάλτου, ποιος είμαι εγώ;
Σαν το πουλί στον ουρανό με όνειρα που `χουν σκοπό
διόπτρες μύριες στοχεύουν το δεξί μου φτερό
ενώ γνωρίζουν πως και αν πληγωθώ δε τα παρατώ.
Δε βρήκα τρόπο, δεν ήθελα ούτε να αντισταθώ
δεν είχα λόγο αυτό που είχα χτίσει να μη το γευτώ
αφού γι’ αυτό πολέμησα με κίνδυνο να χαθώ
και ας το γνωρίζω πως είναι και ο λόγος που θα χαθώ.
Χίλια χτυπήματα μα θα σηκωθώ
σε κάθε πτώση μου επιτόπου πάλι θα αναστηθώ
εγώ είμαι εγώ και έχω γουστάρει με αυτό
πέτρα τα πάντα μέσα μου μα εγώ εκεί να προσπαθώ.
Δεν ασπάστηκα ποτέ φασισμό
όποτε φίλοι μου παιδιά στόχοι για το ρατσισμό
το κάθε μπάτσο νεκρό
γιατί τα χέρια τους σκοτώσαν παιδιά με ιδανικό.
Δέχτηκα της αγάπης το θησαυρό
με μια κοντέσα, που κοντέσα σαν και αυτή δε θα βρω
ομολογώ, πως κάκνες είχα πλάι σωρό
όποτε θέλησα να αγαπήσω και να αγαπηθώ.
Κοιτώ τριγύρω μου το ναρκισσισμό
να στήνει βάση σε κάθε κεφάλι νεανικό
πωωω, δεν είμαι εντάξει με αυτό
γεννήθηκα από τη μάζα αντίθετα να τα κοιτώ.
Ρουφιάνε κοίτα, να δίνεις κόσμο δε θα δεχτώ
θα προτιμούσα ήλιο να μην με αφήνανε για να δω
δε θα προδώσω ποτέ μου αδερφό
θα προτιμούσα πέτρα στο λαιμό στην άβυσσο βουτιά να πνιγώ.
Εγώ τη μουσική μου δε θα πουλώ
εγώ δεν είμαι σαν εσάς και δε το παίζω τεκνό
εγώ δεν έχω ανάγκη να αναδειχτώ
και δε με ξέρεις οπότε λέγε απλά “ΤΡΑΓΙΚΟ”
Άκουσα πως το αίμα δε μετατρέπεται σε νερό
ρώτα και εμένα να σου πω να σου βυθίσω το “ΕΓΩ”
και δε πιστεύω θεό
και αν είμαι λάθος, κάποια μέρα ας τιμωρηθώ.
Το σεβασμό κερδίζω δίχως να το απαιτώ
είμαι βουνό για να τ’ ανέβεις να σου δείξω μπορώ
έχω παγίδες γύρω μου που μοιάζουνε με γκρεμό
να τσακιστείς είναι εφικτό, αυτός είμαι εγώ…