Κοιμάσαι τώρα μόνος εκεί που σε περίμεναν οι άλλοι,
σ’ αγκάλιασαν και σου είπαν,
χαμένο τίποτα δεν πάει στον κόσμο των τρελών,
σε φέρανε στις όχθες και σου `δωσαν κρασί να πιεις,
σου πλύναν τις πληγές,
κατέβηκε αεράκι να σε δροσίσει, από τις χιονισμένες τις πλαγιές.

Πέθανε ο ένας, ο γεναίος,
τον σκέπασαν χιονοστιβάδες,
απ’ το στήθος του, απ’ το αίμα,
θα γεννηθούν χιλιάδες,
απ’ το στήθος του, απ’ το αίμα,
θα γεννηθούν χιλιάδες.

Και τότες, ήρθανε όλοι,
ανθρακωρύχοι, χτίστες και δασκάλοι απ’ τα σχολειά,
σε σήκωσαν στους ώμους,
βαρκάρηδες και ινδιάνοι κι ορφανά απ’ τα βουνά,
γυναίκες μ’ άγριο μάτι,
με τσάπα και με ψάρια στα πανέρια και ψωμί,
αγρότες απ’ το νότο
και ποιητές που δίδασκαν την κρίση τη σωστή.

Πέθανε ο ένας, ο γεναίος,
τον σκέπασαν χιονοστιβάδες,
απ’ το στήθος του, απ’ το αίμα,
θα γεννηθούν χιλιάδες.