Πες μου αν μπορείς να θυμηθείς
πότε ξύπνησες χωρίς εκείνη να `χεις στο πλευρό σου
με τα περίεργα μαλλιά στα μάτια μέσα σε κοιτά
και χάνεται στο ραδιόφωνο σου

Την έχω ξαναδεί να περπατάει στη βροχή
μα το κορμί της να βράζει
στο πόδι όλη η γειτονιά είναι μια πέτρα που κυλά
βάζει φωτιές και οι νότες πέφτουν χαλάζι

Ψέματα αν ήταν εγώ πάλι αδιαφορώ
βλέπεις με μάγεψε η νύχτα
νιώθω σαν κάτι να μου `ρίξαν στο ποτό

Τα βράδια όπου τριγυρνάς
κάτι θα σιγοτραγουδάς
μπορεί μια μελωδία ξεχασμένη
και ζαλισμένα πρωινά λίγο πριν φύγεις για δουλειά
σ’ ακούγεται στεναχωρημένη

Είναι γλυκιά η συντροφιά σου χαϊδεύει τα αυτιά
για πάντα καρφωμένη στο μυαλό σου
μαζί της όταν περπατάς στο πλήθος νιώθεις βασιλιάς
ένας ροκ σταρ στο απόγειο του