Φυσάει απόψε, μάτια μου,
στις ανοιχτές πληγές μου,
ποιος λύκος τρώει τα σπλάχνα μου
και την ψυχή μου, πες μου,
και βγαίνει από τα στήθια μου
βαρύς ο αμανές μου;

Αμάν-αμάν, έρμε ντουνιά,
με τον καημό στα χείλη,
αιώνες ψάχνεις τ’ άφαντο
τετράφυλλο τριφύλλι,
γεννιέσαι, χάνεσαι, σκορπάς,
σβήνεις σαν το καντήλι,
ανθίζεις γλυκοχάραμα
μαραίνεσαι το δείλι,
λυγμός και βόγκος γίνεσαι
στου Ζέφυρου τα χείλη,
ψίθυρος του βουνού
και δάκρυ τ’ ουρανού....

Να `χαμε, φως μου, εφτά ζωές
ν’ αλάζαμε σαν ρούχο!
Τριάντα χρόνια στο βιολί
κι είκοσι στο λαούτο,
με δάκρυα παίζω τον πικρό
τον αμανέ μου ετούτο