Στο φως πάντα μοιάζει
η ζωή τόσο λίγη
κι όσο αργείς η φωνή μου με πνίγει.

Σ’ αναζητώ κάθε Σάββατο βράδυ
μέσ’ στο μυαλό μου όταν πέφτει το σκοτάδι.

Λευκή μοναξιά απ’ την πόλη σφυρίζει,
όλοι φεύγουν μακριά και κανείς δε γυρίζει.

Πέφτει βροχή και σφυρίζει το φρένο,
στου πυρετού το βυθό κατεβαίνω.

Έλα, λοιπόν, στο πλανήτη μου έλα.
Κάθε πρωί με ξυπνάει μια τρέλα.