Στο σπίτι αυτό εδώ πλαγιάζει ο πόνος μου
μην κάνεις θόρυβο εδώ βουλιάζω μόνος μου.
Στο καταφύγιο αυτό της μοναξιάς
στόρια κατέβασα στην πόρτα της καρδιάς.

Άδικα χτυπάς, δεν ακούει κανείς
άδικα μιλάς μόνο ενοχλείς.
Τώρα δε σε νοιάζομαι, δε σε χρειάζομαι
μέσα στο σώμα μου δεν κατοικείς.

Δεν κλαίω άλλο, πίνω λιγότερο
δεν σε ζητάω το κυριότερο.
Μπορώ να φάω, μπορώ να σκέφτομαι
στην ερημιά μου πληγές δε δέχομαι.

Δεν κλαίω άλλο, δεν έχω αίσθηση,
δεν σε ζηλεύω είσαι παρένθεση
Πρώτα εγώ κι όχι εσύ, ο πόνος είναι επιλογή
στο σπίτι αυτό εδώ μονάχος μου θα ζω.

Στο σώμα εδώ αυτό λείπει ο φόβος μου
ο εαυτός μου τώρα πια όλος ο κόσμος μου.
Μες στο μυαλό μου όλα είναι σκοτεινά
κι εσύ δεν έχεις πια εδώ θέση καμιά.

Άδικα χτυπάς, δεν ακούει κανείς
άδικα μιλάς μόνο ενοχλείς.
Τώρα δε σε νοιάζομαι, δε σε χρειάζομαι
μέσα στο σώμα μου δεν κατοικείς.

Δεν κλαίω άλλο, πίνω λιγότερο
δεν σε ζητάω το κυριότερο.
Μπορώ να φάω, μπορώ να σκέφτομαι
στην ερημιά μου πληγές δε δέχομαι.

Δεν κλαίω άλλο, δεν έχω αίσθηση,
δεν σε ζηλεύω είσαι παρένθεση
Πρώτα εγώ κι όχι εσύ, ο πόνος είναι επιλογή
στο σπίτι αυτό εδώ μονάχος μου θα ζω.