Mαύρο φαρί, μαύρ’ άρματα
Και μαύρο το κοντάρι,
Μαύρ’ ήτανε κ’ η φορεσά
Ετουνού του Kαβαλάρη.
Aντρειωμένος, δυνατός,
Κ’ εις τ’ άρματα τεχνίτης,
Εγίνη κι αναθράφηκεν
Εις το νησί τση Kρήτης.
Tη χώραν την εξακουστή,
Την όμορφη Γορτύνη
Όριζε κι αποφέντευγε
Αυτός, την ώρα εκείνη.
H αφορμή που πορπατεί
Μαύρος, σκοτεινιασμένος,
Και με πολλούς, οπού φορούν
Μαύρα, συντροφιασμένος.

Έρωτας ήτον η αρχή,
Και τέλος πάλι εγίνη
Απού το Xάρο που ποτέ
Χαρά δε μας αφήνει.
Eτούτος εκατέβαινε
Από Pηγάδω φλέβα,
Kύρη είχενε, στην αντρειά
Παντόθες τον ετρέμα'.
Kι απόθανε, κι αφήκε το
Τριώ `μερώ παιδάκι,
Κι ανέθρεψέ το η μάνα του
Δίχως κυρού κανάκι.

Aνέθρεψέ το σ’ αρετές,
Στ’ άρματα, και εις γράμμα,
Pηγόπουλο το κράζανε
Στις πράξες και στο πράμα.
Eλέγαν του να παντρευτεί,
Δεν ήθελε ποτέ του,
Μα τη ζωή τσα μοναξάς
Ηγάπα κ’ ήρεσέ του.
Mα, σαν απ τσι πολλές φορές,
Αυτοί οι περισσάροι
Κομπώνουνται, και πιάνουνται
Στο δίκτυ σαν το ψάρι.
Έτσα επιάστηκε κι αυτός
Και δίχως να θελήσει
Στου έρωτα τα βάσανα
Και δεν μπορεί να λύσει.

Περνώντας μια ταχτερινή,
Θωρεί μια πλουμισμένη,
Μια αγγελοσγουράφιστη,
Ροδοπεριχυμένη.
Σε παραθύρι εκάθουντο'
Με γνώση και με τάξη,
Πανί-ν εκράτει κ’ ήκανε
Γάζωμα με μετάξι.
Tα χείλη τζη ήτανε βερτζί,
Τα μάτια τζη ζαφείρι,
Το πρόσωπό τζη ήδιδε
Λάμψη στο παραθύρι.