Πάνε καιροί που χάθηκε μια φλέβα απ’ τη ζωή σου,
Πάνε καιροί που ξέκοψε μια ρίζα απ’ το κορμί σου.

Το `ξερες πως στο πέλαγος μια κόρη είχες χάσει,
Το `ξερες πως περίσσευε το περισσό σου χάδι.

Κι αυτή τραγούδι έπλεξε με νήμα τους αιώνες,
Τραγούδαγε για λεφτεριά ατέλειωτους χειμώνες.

«Πάν’ οι χαρές μου, μάνα, τις ανεμίζει η μοίρα,
Η μοίρα μου η αβάφτιστη στα γαλανά σου μύρα.

Για νήμα ζήτα, μάνα μου, μι’ αχτίδα από τον ήλιο.
Στου λαβυρίνθου θα με βρεις, στου ξεγραμμού το χείλος.

Ήλιε μου, πες στη μάνα μου με του καημού τα χείλη
Τα ναύλα για τη λεφτεριά και μιαν ευχή να στείλει.»