Άυπνος πάλι,
σε μαύρο χάλι
Με μαύρους κύκλους στα μάτια
Καζάνι κεφάλι
Ν’ αναρωτιέμαι,
που θα με βγάλει
Να περιμένω συνέχεια
μια μέρα άλλη
Με σκυμμένο κεφαλι

Κι η τηλεόραση, όλη την ώρα τρυπάει το μυαλό μου
Δεν βρίσκω διέξοδο από τον άρρωστο μικρόκοσμό μου

Γκρεμίζω τα τείχη
Τρυπάω το ταβάνι
Δεν έχω όρεξη τώρα,
για κλάψες πάλι
Νικάω τα δαιμόνια
Ή σπάω το κεφάλι
Δεν έχει ενδιάμεση λύση αυτή η πάλη
Κι ειμαι μόνος μου παλι

Και στον καθρέφτη μου για την κατάντια μου φτύνω και βρίζω
Όμως δεν ξέρουνε, ότι με κάνανε μ’ εκεινους ίδιο
Δεν έχω αισθήματα, δεν έχω τίποτα δε μου αφήσαν
Καλλιεργήσανε μέσα μου μίσος και μίσος θερίσαν

...

Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, μπορεί
να μας κοιτάνε αυτοί
Που δικαια θα ζούνε
Κι ίσως επέμβουνε κάποια στιγμή
Και τα γουρούνια θα ψάχνουνε τότε για να κρυφτούνε