Ίσως είναι αργά, πέρασε καιρός
Από τότε που ήσουν μαζί μου
Όμως ποτέ δεν είν’ αργά,
Να σου γράψω ένα τραγούδι μικρή μου
Σκέψεις πολλές στριφογυρνούν
Σαν ρόδα, σαν τσιγάρο που γυρίζει
Νιώθω το κεφάλι μου πολύ βαρύ
Νιώθω πως απόψε θα εκραγεί

Δεν βρίσκω να σου πω δυο λόγια απλά
Γαμώ τη μόρφωσή μου τελικά
Δεν βρίσκω δύο λέξεις στη σειρά
Μου φαίνονται σαν μαθηματικά

Ίσως να πω για τα μαλλιά σου,
Που μύριζαν σαν να `ταν Κυριακή
Μπορεί να πω και για το γέλιο σου,
Που ήταν ανοιξιάτικη βροχή
Όλα αυτά ή κάτι τέτοιο,
Δεν ξέρω τι θα ήθελα να πω
Και στην περίπτωση που ήμουν ανάξιος
Ενα συγγνώμη προκαταβολικό

Μα πάλι αναλώνομαι σε σκέψεις
Που απλά δεν οδηγούνε πουθενά
Κι ακόμα να σου πω αυτές τις λέξεις
Που κρύβονται στη γλώσσα μου μπροσtά
Μάλλον τώρα έχεις καταλάβει
Δεν είναι ανάγκη πλέον να στις πω
Κράτα τες εσύ να με θυμάσαι
Δε θέλω να με πούνε γραφικό

Μάλλον τώρα έχεις καταλάβει
Δεν είναι ανάγκη τίποτα να πω
Κράτα ότι θες να με θυμάσαι
Δε θέλω να με πούνε γραφικό... ...κι ελπίζω πάλι να σε ξαναδώ