Σαν μπαίνω μέσα στην ταβέρνα, κέρνα, κέρνα,
λέω στον ταβερνιάρη, ρετσίνα κεχριμπάρι
κι απ’ το κρασάκι σου το φίνο πίνω, πίνω
και στάλα δεν αφήνω απ’ το γλυκό κρασί.

Πιές γλυκό κρασί, δεν είν’ ντροπή,
μη σε μέλλει ο κόσμος τι θα πει,
η καρδιά σου αν τύχει να πονάει,
όταν πίνεις, ο πόνος σου περνάει.

Πιές, έστω μονάχα μια γουλιά,
πες πως πήρες χίλια δυο φιλιά
από μια ξανθούλα π’ αγαπάς, τρελή, μικρή,
που σ’ έκανε μπεκρή.

Πίνω για να ξεχνώ τον πόνο μόνο, μόνο,
γιατί κι εγώ αγαπούσα κάποια ξανθομαλλούσα
και μέσ’ στου μεθυσιού την τρέλλα, γέλα, γέλα,
λέω στον εαυτό μου, γέλα και μην πονείς.

Πιές γλυκό κρασί, δεν είν’ ντροπή,
μη σε μέλλει ο κόσμος τι θα πει,
η καρδιά σου αν τύχει να πονάει,
όταν πίνεις, ο πόνος σου περνάει.

Πιές, έστω μονάχα μια γουλιά,
πες πως πήρες χίλια δυο φιλιά
από μια ξανθούλα π’ αγαπάς, τρελή, μικρή,
που σ’ έκανε μπεκρή.