Φίλους γνωστούς και συγγενείς
και ξένους και ομογενείς,
γρανάζια κάποιας μηχανής
που δεν την λάδωσε κανείς
η ξενιτειά μας κάνει.

Μα όταν πέσει η σκουριά
κι όταν γεράσουν τα λουριά
και δε γυρνάνε.

Σε κάποια σκοτεινή γωνιά,
και μετανάστες και εργατιά
σαν τα σκουπίδια μας πετάνε...

Και για κομπόδεμα μιλιά,
μόνο δουλειά - βαριά δουλειά
μια βάρδια πια δε φτάνει.
Και κυνηγάμε σιγουριά
και όνειρο για λευτεριά
στης ξενιτειάς την πλάνη.