Ένας πατέρας και ένα ψεύτικο χαμόγελο
δυο γυναίκες μες το σπίτι μου το σιωπηλό
ανακαλώ τη μνήμη μου παρακαλώ
και μες το νου μου σα τρελός ψάχνω για κόκκους του βυθού μου
όσο εθίζομαι ζωή τόσο βυθίζομαι
μέσα στο κέλυφος της γης άνθρωπος χρίζομαι
και όσο ψάχνω στον βυθό χάνεται ο ήχος μου
ψάχνω τα τούβλα φτιάχνοντας ξανά το τοίχος μου
ένα σχολείο ένα θρανίο και ένα βιβλίο
που σαν ηχείο μου μεταδίδει την αλήθεια του
σαν το παιδί σε ένα πορνείο κρύο σαν ψυγείο
και ένα σαρκίο που όλο βύζαινα τα στήθια του
και μες τους κόκκους του βυθού μου βρίσκω ψέματα
κλείνω τα μάτια και θυμάμαι πάλι βλέμματα
σαν άτομα σε σχάση, σαν δυο καμένα δάση
θυμόμαστε ταυτόχρονα την πιο βαθιά μας στάση.

Σαν τον Χριστό σε μια σκηνή τόσο φθηνή σα το παιδί
ενός ξυλουργού που σταυρώσανε για ένα κήρυγμα
σα διαιτητής σε ένα παιχνίδι τόσο πουλημένο που οι οπαδοί
του με σκότωσαν για ένα σφύριγμα.

Στον καμβά μου ζωγράφος, στον βυθό μου μονάχος
τα πόδια μου στο κέλυφος στο μυαλό μου το λάθος
στην καρδιά μου το πάθος, στην ψυχή μου ένας βράχος
σε ένα πλανήτη που έχει γίνει υδάτινος τάφος
μιλάω για τα προσωρινά που γίναν μόνιμα
συνθέτοντας το ψυχικό μου οικοδόμημα
είναι η πλευρά η σκοτεινότερη του νου μου
ψάχνοντας για σένα μες τους κόκκους του βυθού μου.

Εγώ είμαι αυτός που μεταφράζει το εγώ σου
και συ είσαι αυτός που κάνει τον μαλακά στο κοινό σου
θρησκεία και ήθη μεγαλουργήσαν εντός σου
και συ ανατινάζεσαι φονιά για τον θεό σου
σα τους προδότες κρεμιόμαστε στον υμένα της
τα μαύρα μας πανιά φουσκώνουν στον πυθμένα της
σαν ψεύτες πάντοτε χορταίνουμε το ψέμα της
σαν δολοφόνοι ζεσταινόμαστε στο αίμα της
και αυτοί οι κόκκοι αστέρια πέσανε στην θάλασσα
και κάθισαν σαν τα ταλέντα που τα παράτησαν
σαν τα πουλιά που μετανάστευσαν χάθηκαν
σαν ερωμένες μανές που φύγαν και ξαναγάπησαν
και εγώ σκυφτός στον εγκεφαλικό υμένα μου
ψάχνω για κόκκους που έχω χάσει στον πυθμένα μου
ψάχνω για ταύρους που έχουν πέσει στην αρένα μου
μες στα βιώματα και μες τα απωθημένα μου.

Σαν υποβρύχιο στον πάτο του ωκεανού που σάπισε
και έγινε τάφος για όλους τους ναύτες του
σα διαλυμένη πόλη σε μια διαλυμένη χώρα
σε ένα κόσμο που αργοπεθαίνει κάτω απ’ τις στάχτες του.
Στον καμβά μου ζωγράφος, στον βυθό μου μονάχος
τα πόδια μου στο κέλυφος στο μυαλό μου το λάθος
στην καρδιά μου το πάθος, στην ψυχή μου ένας βράχος
σε ένα πλανήτη που έχει γίνει υδάτινος τάφος
μιλάω για τα προσωρινά που γίναν μόνιμα
συνθέτοντας το ψυχικό μου οικοδόμημα
είναι η πλευρά η σκοτεινότερη του νου μου
ψάχνοντας για σένα μες τους κόκκους του βυθού μου.

Σήκω, δεν έχεις χρόνο. Η μνήμη σπάει τα φινιστρίνια και χύνεται
στα μάτια των πολλών και τα αυτιά των αδιάφορων.
Τα τείχη σου πέφτουν σαν κάστρα παιδιών στην άμμο, την στιγμή
που τα συναντάει το κύμα.
Δε φοβάσαι μην δούνε μέσα σου, ή μήπως παριστάνεις τον ελεύθερο;
Σήκω σου λέω, οι λαμαρίνες πετάνε το χρώμα τους σαν το πρόσωπό σου
που σπάει μπροστά στους καθρέπτες τους αμείλικτους.
Μην τους μιλάς! Δεν την αξίζουν αυτήν την θέα!