Στα Γιάννενα, στην Καλούτσιανη, στο καφενειο του Μπρούζου, σύχναζε ο Νίκος ο μπογιατζής, ωραίος άντρας στα νιάτα του, ίσκιος τωρα του εαυτού του, τσακισμενος απ’ το πολύ ούζο ..Ειχε ζήσει έναν μεγάλο έρωτα με μια φοιτητρια εκεί στα μέσα του `70, ώσπου εκείνη πηρε το πτυχίο της και χαιρέτησε γι’ Αθηνα, ένα σούρουπο -16 του Αλωνάρη ήταν, πώς να το ξεχάσει ο Νίκος; - ...Έβρεχε και μαζί είχε πάρει να βγαίνει ένα σχεδόν γιομάτο φεγγάρι!!!...Ο Νίκος, της ειχε γραψει ένα γράμμα, το `χε πάντα μαζί του στη μέσα τσέπη του σακακιού του..Το γράμμα ποτέ δεν το `ριξε! Πήγαινε, νύχτα, περπατωντας ως το ΚΤΕΛ Αθηνών, απ’ τον ερημικό δρόμο πλάι στη λίμνη, για να τραγουδήσει στην ερημιά, δυνατά τις Χάρτινες σκάλες κι άλλα 2-3 παραπονιάρικα του Γαβαλά, και πάντα το Γέλα κυρία μου του Καφάση , και κάθονταν εκεί στο ΚΤΕΛ μέχρι που `φευγε το νυχτερινό δρομολόγιο των 11 για Αθήνα...Κοίταγε τους επιβατες πίσω απ’ τα θολά τζάμια...Το λεωφορείο έφευγε...Έμενε μονάχα ο Νίκος, μ’ ένα Άσσο σκέτο στα χείλη να σιγοκαίει σαν καντήλι στον κατήφορο της ζωής του, γωνία Πουτέτση κι Ανεξαρτησίας, σιμά στ’ αδέσποτα σκυλιά, αδέσποτο σκυλί κι αυτός,
τα δόντια του έχωνε βαθιά στης νύχτας τα καπούλια
κι αλύχταγε τα σύννεφα την Όστρια και την Πούλια:
"-Κλάψτε, αστέρια κι ουρανοί κι αγέρηδες και νέφη,
το Νικολή που αγάπησε κι αγάπη πια δεν έχει..."

Kι απέ την Πίνδο γρύλλιζε με δακρυσμένο μάτι
για δυο μπαγιάτικα σπυριά ναυαγισμένη αγάπη
"-Πού `σαι, μωρ’ ρούσα μ’ και ξανθή μ', πού `σαι, περδικομάτα μ’ ;
Μαχαίρια κόβουν την ψυχή μ', σπαθιά την άδεια στράτα μ'."


ΓΡΑΜΜΑ ΑΠ’ ΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ
Γιάννενα, Τρίτη δειλινό,
δεκάξι τ’ Αλωνάρη,
βάζω και σου ταχυδρομώ
βροχούλα με φεγγάρι,
ψυχούλα μου, καρδιά μου,


βροχούλα, για να τραγουδάς
τις νύχτες στο Θησείο,
φεγγάρι μαύρο, να περνάς
τη γέφυρα στο Ρίο
και να `ρχεσαι κοντά μου.

Δε θ’ ανταμώσουμε ποτέ,
θα σε γυρεύω χρόνια
στα κατακάθια του καφέ
στης τρέλας μου τ’ αλώνια.
ψυχή-καρδούλα μου....