Ήταν σπουδαιος ποιητής ο αδερφός του ο Κώστας...Tο βεβαίωνε κι η κλαίουσα έξω απ’ την κάμαρή του, που έσκυβε στις γρίλιες κι άκουγε όσα έλεγε. Κι όπως θα ταιριαζε σ’ έναν αληθινό ποιητή, που τον έκαναν ποιητή τα τραγικά του αδιέξοδα, έμεινε μονάχος να κουβεντιαζει μια ζωή τις νυχτες με τον Τσε Γκεβάρα, τον Νερούδα και το Βιζυηνό, και μετά που `φευγαν αυτοί μέσ’ απ’ τους καπνισμένους απ’ τα τσιγαρα τοιχους, να μετραει πάλι μοναχός του τα σκοτεινά φεγγάρια πάνω απ’ τα Γιάνννενα...Τα φεγγάρια διάβαιναν κι αυτός "σκάλιζε" το παλιό του λαμπάτο ράδιο το PHILLIPS, πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά, fm-βραχέα, χιλιάδες σταθμοί, αυτός και τα φεγγάρια μοναχά...

...Τον ψάχνουν τώρα τα φεγγάρια τοίχοι-σκεπή, σκεπή και τοίχοι
τ’ αμάραντα τα σκοτεινά, "-Tύχη δεν είχε!" λέν’ πικρά,
χώνονται μες στην κάμαρή του ενός λεπτού σιγή κρατάνε,
"-Μην είν’ ο Κώστας εδωνά; στάζουν τροπάρια κι "ωσαννά",

Μην τρύπωσε στο ράδιο μέσα; τη μπάντα των βραχέων ρωτάνε
Μη στα βραχέα ; Μη στα fm; "-Μην είν’ ο Κώστας εδωνά;"
Μην πέταξε για τ’ Αγιον Όρος ....Τον ψάχνουν τώρα τα φεγγάρια
καβάλα σ’ ένα τεριρέμ;" τ’ αμάραντα τα σκοτεινά...
.................................
Το παντελόνι το καμπάνα
μες στο ντουλάπι του συχνά,
τα χρόνια τα φοιτητικά του
στη Φλωρεντία, μολογά,


Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ
Ο αδερφός μου είναι προφήτης,
δεν είναι βραχνός δεν είναι σοφός,
δε μιλάει, δε γελάει,
η μάνα μας τον γέννησε το σούρουπο στις έξι,
να μάθει τα μελλούμενα σκοτάδια του ν’ αντέξει!

Ε! αδερφέ,
βρίσκεις τον Τσε,
τα λες με το Νερούδα
και το Βιζυηνό!
Τραγούδα!Τραγούδα!
Σήμανε Εσπερινό,
το καμπάνα παντελόνι
στ’ αραχνιασμένο σου ντουλάπι,

σε λίγο ξημερώνει,
γέρικό μου ελάφι,
τραγούδα, ξημερώνει,
γέρικό μου ελάφι!

Τραγούδα !Τραγούδα!
Ε! αδερφέ ! Ε! αδερφέ!

Ο αδερφός μου είναι προφήτης,
δεν είναι βραχνός, δεν είναι σοφός,
δε μιλάει, δε γελάει
συνάζει τ’ αποτσίγαρα, τις νύχτες του χειμώνα,
φαντάρους μες στης κάμαρης τον έρημο στρατώνα!