Στα Γιάννενα στην Καλούτσιανη, είχε το κουρείο του ο Κώστας ο μπαρμπέρης.Ένας επιστήμονας του ωραιου χαβαλέ...Ένας ευφυέστατος ευγενής "παλιάτσος"- καλαμπουρτζής....Ευαίσθητος κατά βάθος, παλαντζαριζε ανάμεσα σε μελαγχολικές και χαρουμενες στιγμές....Κι ήταν φανερό πως δεν τις ξεχώριζε, παρά μόνο τις καλοδεχόταν όλες του αυτές τις στιγμές, που ειχαν το ίδιο βαρος και βάθος κι έμοιαζαν ολόιδιες μεταξύ τους, όπως ολόιδια μεταξύ τους έμοιαζαν και τ’ αποχτενίδια των πελατών του ψηλά στο κρύο μωσαϊκό του μπαρμπέρικου...

...Εφτά τα χτενοξούραφα όλα νερά του Γιαραμπή
δεκάξι τα ψαλίδια άσπρα και μαύρα ίδια,
μυριάδες στο μωσαϊκό του θάνατου και της ζωής
τα μαύρα αποχτενίδια... ίσκιοι κι αποχτενίδια,

-Κώστα, τι κρύβεις στην ψυχή χωρίζει ο Πλάστης φτερωτά
και στο βαθύ σου μάτι; θαλασσινά και φίδια ;
-Τ’ άσπρα του Τίγρη τα νερά, ... Εφτά τα χτενοξούραφα
τα μαύρα του Ευφράτη, δεκάξι τα ψαλίδια...
Α.Π


Ο ΠΑΛΙΑΤΣΟΣ
Πέρασα χτες τον παλιάτσο Αν καρτερείς να χιονίσει
τον κολλητό μου να ιδώ. μιαν άσπρη μέρα να δεις,
Ήτανε στο καναβάτσο άστρο στην έρημη δύση
μήνες πεσμένος, θαρρώ. μια χαραυγή θα χαθείς.

Ήτανε απ’ το θεό του Κι αν είσαι απ’ το θεό σου
λησμονημένος καιρό, λησμονημένος καιρό,
όμως το χαμόγελό του πάντα το χαμόγελό σου
το `χε στο στόμα ζεστό. να `χεις στο στόμα ζεστό
Μπα, ρε παιδιά, σε καλό του! να το φοράς σαν καλό σου
Γεια σου, παλιάτσο θεριό! πουκάμισο γιορτινό.

Ποτέ, ποτέ στον άνεμο
μη λες τραγούδι θλιβερό.
Παλιάτσο, μάγια κάνε μου,
παλιάτσος να γινώ κι εγώ.