O Τσιοκάνης , στα Γιάννενα, ήταν ένας καφενές...Πέρασαν απ’ εκεί χιλιάδες ωραίοι "ταξιδιώτες"....Mεθυσμένες, ασύνταχτες μεραρχίες ονειροπόλων ουτοπιστών, που πιαστήκαν’ απ’ τα σκοινιά της αγάπης και της ωραίας αναρχίας , και διάβηκαν μέσα από αφρισμένα ποτάμια τσίπουρου και κρασιού...Άλλους, τους τύλιξε ο θάνατος...Άλλους, τους πήρε το κρασί....Κι άλλους, τους πήρε η μοναξιά...

...Τώρα, αγέρας και σκουριά, Κουγκίου, Αβέρωφ, Ελιγιά,
καπνός, σιωπή και μνήμη, Έρωτος, Ουτοπίας ,
ένα τσιγάρο και μισό Τρέλας, Επαναστάσεως,
δρόμος από τη λίμνη... Αγάπης κι Αναρχίας,

Δημήτρη Μαντζιαρόπουλε, κι έπιναν και τραγούδαγαν
Άγγελε, Άγγελε Σκάρα, στου δειλινού την πλάτη:
πού πήγε εκείνη η σπορά, "-Άει το κρασί κι ο θάνατος!
πού πήγε εκείνη η φάρα, Άει το κρασί κι η αγάπη! "

πού πήγανε οι ασύνταχτες κι ερόδιζεν η άσφαλτος
φευγάτες μεραρχίες, και τα τσιμέντα ανθίζαν’
που διάβαιναν το σούρουπο και "-Venceremos" οι μυρτιές
κάτω απ’ τις ακακίες , στον Κουραμπά σφυρίζαν'

Δωδώνης, Βελισάριο , ένα τσιγάρο και μισό
Φοιτητική Εστία, δρόμο από τη λίμνη...
Στρατολογία, Διεθνές, ..Αγέρας τώρα και σκουριά
Τσιοκάνη, Νομαρχία, καπνός σιωπή και μνήμη....


ΟΙ ΜΕΘΥΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΑΡΧΙΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΤΣΙΟΚΑΝΗ
Άει! το κρασί κι ο θάνατος, Άει! το κρασί κι ο θάνατος
άει! το κρασί κι η αγάπη: άει! το φιλί κι ο πόνος,
τα ρουχαλάκια του θνητού θεός ο που αγαπήθηκε
του Σύμπαντος τ’ αλάτι... και πάει κι αγιάζει μόνος

Μισή γουλιά στο σμίξιμο, σαν κλάρα άγριας κερασιάς
για τη σπορά -ν’ αγιάζει- στου χωραφιού την πάχνη
κι εφτά οκάδες πριν χαθεί που `ναι ο χιονιάς αδέρφι της
στ’ Αχέροντα τ’ αγιάζι. κι ο σκώληκας κι η αράχνη.