Όσα και να βγάλω δεν μπορώ να αποβάλλω
τη μιζέρια μας και τ’ άχτι το μεγάλο.
Όσα τα υπάρχοντα και τ’ αποφάγια του άρχοντα
που τρώω μια ζωή για να τη βγάλω.
Δε με πιάνει τίποτα κι ας είναι το στομάχι μου
γεμάτο από αλκοόλ και φαγητό.
Φταίνε τα ανείπωτα που κρύβω απ’ τη χαρά μου
μη την πάρει καμία λύπη στο κυνηγητό.
Σβήνω το τσιγάρο, σα το μαύρο μου το φλάρο
έχω κάνει καμινάδες τα πνευμόνια μου.
Φεύγουν οι στιγμές μου, ανεκπλήρωτες ζωές μου
είναι ολάκερες οι μέρες και τα χρόνια μου.
Μ’ έχει πάρει μπάλα, που ξεβάφει στάλα στάλα,
η μπογιά μου η παιδική και η ανέμελη.
Στάζει και ιδρώνει το κορμί μου μέσ’ στην κόλαση
της πόλης κι η ψυχή βγάζει τη μπέμπελη.

Αν δε ρισκάρω να χαθώ
Αν δεν παλέψω για να μη χαθούν οι άλλοι
Αν δεν αντέξω να σταθώ στο μπόι της αντίστασης,
Τι να την κάνω μια ζωή που `ναι μεγάλη

Τι να την κάνω μια ζωή που είναι μεγάλη
την ευτυχία αν δεν βλέπω ούτε με κιάλι
Τι να την κάνω μια ζωή που οι πολλοί είναι φτωχοί
και οι λίγοι πλούσιοι φαντάζουνε μεγάλοι
Τι να την κάνω την τόση τεχνολογία
Αφού έχει χαθεί ο έρωτας και η φαντασία
Το σπίτι έγινε κελί και η φωνή μοιάζει σιωπή
που σε σκοτώνει και δεν κάνεις φασαρία
Τι να την κάνω πες μου Θεέ μου την θρησκεία
κράτος εν κράτει η εκκλησία και εξουσία
Που την στηρίζουν οι πιστοί χωρίς να ξέρουνε και αυτοί
ότι στην πλάτη τους φτιάχνουν περιουσία
Τι να τις κάνω πες μου αλήθεια τις τιμές τους
τα ψεύτικα τα λόγια τους και τις συναλλαγές τους
Τα σύνορα τους δορυφόρους τις κεραίες τους
Εγώ με τις ιδέες μου και αυτοί με τις σημαίες τους

Αν δε ρισκάρω να χαθώ…

Ζωή μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι
οι θεατές να καμαρώνουνε το χαλί
Και εσύ ακούς αυτά που λένε οι μεγάλοι
"Του γείτονα πρέπει να πάρεις το κεφάλι"
Κάποτε γύριζες σε στέκια και πορείες
Δήθεν το έπαιζες σε νόστιμες κυρίες
Την διασκέδαση νόθευες με ουσίες
Και τώρα δούλος με μεγάλες προσδοκίες
Τι περιμένεις έχει έρθει η σειρά σου
Να εκπληρώσεις τώρα πια τα όνειρα σου
Η τέλος πάντων ότι θέλει ο μπαμπάς σου
Μέχρι που πήρανε αέρα τα μυαλά σου
Ζωή μεγάλη δε θα πει αθανασία
Για τα αδέρφια μας γινόμαστε θυσία
Σε μια ζωή που ο αστός έχει εξουσία
Το όνειρο για αλλαγή η μόνη μας περιουσία

Αν δε ρισκάρω να χαθώ…

Σάπισε το σύστημα και βρωμισε ο τόπος
μα δε βρίσκεται κανείς για να το φτιάξει.
Κάθε του ολίσθημα αντί να φέρει οργή,
σπέρνει το φόβο στη γη, να το ξεχάσει.
Χόρτασα ηγέτες που σπουδάσανε δραπέτες
απ’ το νόμο που οι ίδιοι έχουν γράψει.
Γιόρτασα πολύ μα ποτέ θα `ρθει η γιορτή
και τα γενέθλια για τη δίκαιη ζωή;
Δώσε μια πάσα μπας και πάρεις καμία ανάσα.
Εδώ τ’ άθλημα δεν είμαι ατομικό.
Μέσ’ στο γήπεδό μας, ξεπουλήσαμε τον ίδιο
τον εαυτό μας. Όλα για τ’ αφεντικό.
Όσα και να βγάλω δεν μπορώ να αποβάλλω
τη μιζέρια μας και τ’ άχτι το μεγάλο.
Όσα τα υπάρχοντα και τ’ αποφάγια του άρχοντα
που τρώω μια ζωή για να τη βγάλω.

Αν δε ρισκάρω να χαθώ…