Τα βράδια που μένουμε μόνοι μας, παρακαλάω να μην ξημερώσει,
το σήκωμα από το κρεβάτι κάθε πρωί και χειρότερη πτώση.
Όσο κοιτάζω τη φάτσα μου αδυνατώ να με αναγνωρίσω
όσο πιο γρήγορα φεύγουν τα χρόνια, τόσο θα γυρίζω πίσω.

Πάντα αδειάζω την τσέπη μου πριν να προλάβει αυτή να γεμίσει,
και το τσιγάρο συνήθως το κόβω αφού το `χω πρώτα καπνίσει.
Στην μνήμη γράφονται τα πιο μικρά και σβήνονται τα πιο μεγάλα,
κι η κάθε μου ώρα μια ανήσυχη βόλτα που πέρασα μέσα στη γυάλα.

Δεν έχω καιρό για διαλογισμούς, ούτε για ψυχοθεραπείες,
Μ’ αρέσει που έχω τα νεύρα μου και δε κρατάω τις ισορροπίες
Γουστάρω να τις ερωτεύομαι εγώ, αντί να ερωτεύονται εμένα
Κερδίζω όταν ξέρω πως μάχομαι ακόμα κι όταν ειν’ όλα χαμένα.

Παλεύω μ’ όλα τα κατάλοιπα που κληρονόμησα απ’ τους παλιούς
και εύχομαι να σας αφήσω λιγότερα όταν και άμα θα γίνω παππούς.
Δε με τρομάζει το τέλος όσο με σκιάζει η αρχή.
Δε με φοβίζει ο θάνατος όσο βουλιάζω μέσα στη ζωή.

Βαδίζω στο δρόμο μου και τον αφήνω να φέρει ότι θέλει αυτός,
εκτός κι αν τον δρόμο τον έστρωνε πάντοτε ο ίδιος μου ο εαυτός.
Κι αν απ’ αυτό το τραγούδι μου δε βγαίνει νόημα το φχαριστιέμαι ,
να’ ναι καλά το ατέλειωτο κόλλημα που `χω για ν’ αναρωτιέμαι.

Κλέβω απ’ το χρόνο στιγμές και τις κάνω παγάκια να βάζω στο whisky ,
Εκπαιδευμένο μυαλό, σα λαγωνικό που τον πόνο μου βρίσκει.
Κάτω απ’ τα μάτια μου μαύρες σακούλες γεμάτες σκουπίδια από τα ξενύχτια
που κάνω όταν πιάνομαι πάλι κορόιδο στης αλκοόλης τα δίχτυα.

Οι δικοί μου, μου λένε να σοβαρευτώ, γιατί με’ χει πιάσει ντελίριο,
Τα λόγια τους είναι πιο κρύα και από τα κάγκελα στο κρατητήριο.
Δε βρίσκω λόγο να λέω ότι όλα καλά, πέρασε και τούτη η μέρα,
Δε βρίσκω λόγο κάθε Κυριακή, για να ξυπνήσω Δευτέρα.

Κάνω κι εγώ ότι μπορώ για να έχω καθάρια τη συνείδησή μου,
μα ότι κι αν κάνω δεν είναι αρκετό αν δεν έχω κανέναν μαζί μου.
Δε θα μπορέσει κάνεις από μόνος του τίποτα να καταφέρει,
για να υπάρξουμε όλοι μας, πρέπει να βάλουμε όλοι μας κι από `να χέρι.

Τα βράδια που μένουμε μόνοι μας, παρακαλάω κυρίως εμένα,
Να'βρω τη δύναμη κι όταν σε δω να σου τα πω ένα-ένα.
Να `χεις κι εσύ για καβάτζα μια ρίμα στο νου σου όταν σου τη σπάει,
Να’ χω κι εγώ έναν άνθρωπο, μαζί μου να ξενυχτάει