Ελεύθερη μετάφραση από το «To This Day Project του Shane Koyczan»

Είμαι από `κείνα τα παιδιά μ’ ένα διαφορετικό τρόπο μεγαλωμένο , κοντά σ’ ανθρώπους που έλεγαν άσχημα λόγια , για ξύλο και πέτρες . Τα σπασμένα μας κόκκαλα λιγότερο πονάνε από τα ονόματα που πήραμε κι όλα μας τα φώναξαν . Έτσι μεγαλώσαμε εμείς , πιστεύοντας πως κανείς ποτέ δε θα μας ερωτευόταν , πως θα κρυβόμασταν για πάντα μόνοι , πως δε θα συναντήσουμε ποτέ κανένα να μοιραστούμε κάποιο πρωινό . Έτσι σε ένα υγρό υπόγειο από τα δάκρυα και τους φόβους μας προσπαθήσαμε ν ` αδειάσουμε τόσο τους εαυτούς μας , όταν μας χτυπήσουν πάλι , να μη νιώσουμε τίποτα … λες και δεν υπάρχει άλλος τρόπος . Υπάρχει !

Ήταν οκτώ χρονών όταν στη τάξη την είπαν άσχημη , μας πήγαν στο τελευταίο θρανίο , έτσι είπαν πως θα σταματούσαν τα φτυσίματα . Ψέματα ! Οι αίθουσες ήταν πεδίο μάχης όπου μέρα με τη μέρα χάναμε τη δύναμή μας , μέναμε μέσα γιατί έξω ήταν χειρότερα … Έξω θα έπρεπε να είμαστε και να ματώνουμε τα γόνατα και τους αγκώνες μας ! Όχι την ψυχή μας …

Αλλά θέλω να τους πω ότι όλα αυτά απλά συντρίμμια θα είναι όταν τελικά αποφασίσουμε να σπάσουμε όλα όσα πιστέψαμε πως είχαμε γίνει . Γι αυτό σου λέω , αν δεν μπορείς να δεις τίποτα όμορφο πια για `σένα , ένα καλύτερο καθρέφτη πάρε , λίγο πιο κοντά , λίγο πιο επίμονα κοίτα ! Επειδή υπάρχει κάτι μέσα σου , αυτό που σ’ έκανε να προσπαθείς να συνεχίσεις , έστω κι αν σου είπαν να εγκαταλείψεις . Με γύψο κάλυψες την σπασμένη σου καρδιά κι έγραψες πάνω του `’ Έκαναν λάθος `'. Ίσως δεν ήσουν σε ομάδα ή κλίκα , ίσως να γινόσουν η τελευταία επιλογή για μπάσκετ ή κάτι άλλο , ίσως να είχες μώλωπες και σπασμένα δόντια , να δείξεις και να πεις αλλά ποτέ δεν είπες … Πρέπει να το πιστέψεις ! Έκαναν λάθος ! Πρέπει να έκαναν λάθος … Γιατί πως αλλιώς θα ήμασταν ακόμα εδώ ;

Μεγαλώσαμε , δε κλαίμε , κι αγαπήσαμε να ζούμε με το διαφορετικό γιατί βλέπουμε τους εαυτούς μας μέσα σε αυτό . Προερχόμαστε από μια ρίζα φυτεμένη στην πεποίθηση ότι δεν είμαστε ότι μας αποκάλεσαν , κι αν με κάποιο τρόπο είμαστε μην ανησυχείτε , θα αποδείξουμε το αντίθετο !
Τελειώσαμε τελικά την τάξη , τα καταφέραμε ! Οι ξεθωριασμένες εικόνες που φώναζαν ονόματα δε θα με βλάψουν ποτέ ! Φυσικά και έκαναν λάθος ! Η ζωή μας θα είναι συνεχώς μια πράξη ισορροπίας που θα έχει λιγότερο να κάνει με τον πόνο και περισσότερο με την ομορφιά .