'Εχεις της γής τα χρώματα και τ'ουρανού το βάθος
τα μάθια σου ο ουρανός, μα η καρδιά σου βράχος
πως θα’ θελα για ν'ανεβώ, να με θωρρείς να φλέγω

Απο μικρός αντάμωσα του έροντα τον πόνο
πνίγομαι στα ψηλά βουνά, στα πέλαγα νυχτώνω
ανάθεμά σε Καστρινή, του λόγου μου θα ΄΄σβήσω΄΄

Στων αμαθιών σου τους βλαστούς, θυμάρι θε ν'αφήσω
τσ'ανήμερους αγέριδες, μέσα μου να μεθύσω
κι απο του Κούλε τον γκρεμό, κάθε σεβντά να πνίξω

Μία φορά μου σάλεψες κι ο νούς μου δεν την βγάνει
και στη καρδιά μου εφύτρωσε, ασπάλαθο στεφάνι
την άνοιξη να κάνει ανθούς και στο λιοπύρι αγκάθια

Κι αν δε σε ιδώ βρε Καστρινή, να `χεις καλο γραμμένο
κι αυτό που θέλω να σου ειπώ, βάστα μη πάει χαμένο
χίλιες φωτιές κι αν άναψες, χίλιες καρδιές κι αν πήρες
τη μέρα που θα λαβωθείς, χίλιες θα σ'εύρουν μοίρες