Στου ονείρου μου τ’ αλώνι, είδα πορφυρένια δυο πουλιά
Φοίνικα και Αλκυόνη, από μύθους ξέχωρους παλιά

Το 'να ρίχνεται στη φλόγα, δεύτερες ζωές ν’ αναζητεί
η Αλκυόνη η μοιρολόγα για το ταίρι της πάει να θρηνεί

Αχ, πουλιά μου τσακισμένα πάρτε δύναμη
μια ζωή ποτέ δε φτάνει να λησμονηθεί
με τη μοίρα μυθοπλάστρα που δεθήκατε
εκατό ζωές τη λήθη αρνηθήκατε

Για μι’ αγάπη τις ζωές μου, όλες θ’ απαρνιόμουνα
δεύτερη φορά ποτές μου, να μην ξαναρχόμουνα

Χάρισε μου απ’ τις πολλές, τη ζωή τη πιο λυπητερή
θέλω μέσ’ απ’ τις φωτιές, μοιρολόι δικό μου ν’ ακουστεί

'Αχ, πουλιά μου τσακισμένα πως μου μοιάζετε
και σε όνειρα παρμένα με δικάζετε
κάθε βράδυ να πεθαίνω για ν’ αναστηθώ
για μι’ αγάπη που δεν ήρθε, εγώ να θρηνώ

Φοίνικας και Αλκυόνη, χώρια λύσσανε
μα ο μύθος στα κρυφά θέλει να ζήσανε