Χρόνια και χρόνια
με τυραννάει
κι ούτε μια στάλα
δεν με πονάει
γιατί;
Και ζω κοντά του
μες τη μιζέρια
χειμώνες τώρα
και καλοκαίρια
γιατί;
Και με βαριέται
και μ’άλλες πάει
και μου τα παίρνει
και με χτυπάει
γιατί;

Μα τον λατρεύω
κι είναι το φως μου
γιατί είναι βλέπεις
ο άνθρωπός μου

Δεν είναι γόης
δεν είναι ωραίος
και κολυμπάει
μέσα στο χρέος
γιατί;
κι ένα κοστούμι
μονάχα έχει
που το φοράει
χιονίζει βρέχει
γιατί;
κι όλο τα πίνει
κι όλο τα σπάει
κι όλο σε μένα
μετά ξεσπάει
γιατί;

Δε μου μιλάει
για το φεγγάρι
κι ένα λουλούδι
δε μου `χει πάρει
γιατί;
Μονάχα πίκρες
μού `χει χαρίσει
ποτέ δε μού `χει
γλυκομιλήσει
γιατί;
Ποτέ δε μού `χει
χαμογελάσει
κι ο έρωτάς του
μ’έχει γεράσει
γιατί;