Στενά μου σύνορα που πια δε με χωράτε
τ’ απομεσήμερα ο νους μου συλλογάται
μα την απάντηση που μάταια γυρεύει,
πώς να τη βρει που εδώ κανένα δεν βολεύει

Ανάγκη πού `γινες φιλότιμο να ζήσεις
να ζητιανεύω τις δικές μου αναμνήσεις
είν’ η κατάληξη μα πια δε με κρατάει,
τούτο τ’ ασπρόμαυρο που πλέον δε μου πάει

Αυτό τον κόσμο θα γκρεμίσω
σπάζω του χρόνου το κλειδί,
πληγές και γέφυρες θα κλείσω
κανείς μπροστά μου μη σταθεί

Φτάνουν τα ψέματα που καίνε
οι ψευδαισθήσεις που πονούν
άλλο τα μάτια μου δεν κλαίνε
τα χείλη μου άλλο δε σφαλούν

Τόσο καιρό μεσ’ στον ιστό σας μπερδεμένος
ποτέ δεν πίκρανα μα πάντα πικραμένος
Τα όνειρά μου χρόνια αντίκριζα απ’ το πλάι
εδώ κατάματα κανένας δεν κοιτάει

Μα τώρα μια και δυο τα πόδια μου στην πλάτη,
κι ίσια τραβώ για το κρυφό μου μονοπάτι
Δε στρέφω πίσω μου το βλέμμα μου καθόλου,
μέρος δεν είμαι πια και θύμα του συνόλου

Αυτό τον κόσμο θα γκρεμίσω
σπάζω του χρόνου το κλειδί,
πληγές και γέφυρες θα κλείσω
κανείς μπροστά μου μη σταθεί

Φτάνουν τα ψέματα που καίνε
οι ψευδαισθήσεις που πονούν
άλλο τα μάτια μου δεν κλαίνε
τα χείλη μου άλλο δε σφαλούν