Κάποιοι φεύγουν, κάποιοι μένουν ρωτάνε “γιατί;”
τόσα λάθη, τόσοι άνθρωποι σ’ ένα κελί
Σε ποια γλώσσα να μας καταλάβουν αυτοί,
που’ χουν σκύψει το κεφάλι απ’ την πρώτη στιγμή;

Σε θυμάμαι.. με ρωτούσες πως θα μου φανεί,
τ’ άγγιγμα σου, αν μου λέγαν πως είναι απειλή
Σε θυμάμαι.. που γελούσες και κοκκίνιζες σαν παιδί,
όταν παίνευα και καμάρωνα τον αγώνα σου για ζωή

Για μια ζωή..με μια ρωγμή
και το πλήθος δεν αντέχει, φοβάται να δει
Τις ομορφιές, που λάμπουν στο σκοτάδι χωρίς ενοχές
Στερνές σιωπές, με ξόρκια και με λόγια, με προσευχές
ο κόσμος δεν κερδήθηκε ποτέ

Τώρα πες μου, άκρη βρες μου να μην τρελαθώ
Πως θα ζήσω; Δίχως λάθη πως θα ονειρευτώ;
Σε μια γυάλα αν με κλείσουν ποτέ δε θα βρω
την αλήθεια που γυρνάει στον ωκεανό

Το `χω ζήσει, την έχω πατήσει
κι όμως.. μίσος δε μου κρατώ,
για τα λάθη που αξίζανε κάτι,
και που με βγάλαν στον ωκεανό
Το’ χω ζήσει.. ξοφλημένοι και νεκροί είναι όλοι αυτοί,
που `χουν σκύψει το κεφάλι απ’ την πρώτη στιγμή