Είναι από φόβο μην και της χήρας σου τα μάτια υγράνεις
που τον εαυτό σου χαραμίζεις σε ζωή εργένικη;
Α, αν συμβεί και δίχως απόγονο εσύ πεθάνεις
ο κόσμος θα σε κλάψει όπως τη γυναίκα την ανύπαντρη,
χήρα σου ο κόσμος θα ’ναι και πάντα θα σε θρηνεί
που πίσω δεν άφησες εσύ σχήμα απ’ τη μορφή σου κανένα,
όταν η κάθε μια χήρα μπορεί τόσο εύκολα να θυμηθεί
στα μάτια των παιδιών της, του άντρα της την εικόνα:
Κοίτα τον σπάταλο, πόσα στον κόσμο ξοδεύει
πότ’ εδώ πότ’ εκεί, και πάντα ο κόσμος το γλεντάει,
της ομορφιάς το ξόδεμα, όμως, τέλος στον κόσμο έχει
κι αχρησιμοποίητη όποιος την κρατάει, έτσι τη χαλάει:
Καμιά αγάπη γι’ άλλους η καρδιά δεν μπορεί να φιλοξενεί
όταν ντροπή τέτοια φονική στον εαυτό της προξενεί.