Βρε κόψε το λαιμό σου, σε βαρέθηκα.
Πέρασαν δυο μήνες, κι ούτε που σε σκέφτηκα.
Αμολάω καλούμπα
για να ’ρθούνε τούμπα
όλα τα στημένα σου τα ψεύτικα.

Τούμπα ήρθε κι ο κόσμος και ψαχνόμουνα
και να σου την κάνω πρώτη το φοβόμουνα.
Έφτασα στο χείλος
κι ούτε ένας φίλος.
Φταίω εγώ που είχα και θυμόμουνα.

Τέρμα τα ντεμέκ,
τέρμα τα ντεμέκ,
φάγαμε μαρμάγκα
και Ζορμπά Λε Γκρεκ.
Τέρμα τα ντεμέκ,
τέρμα τα ντεμέκ,
κι αν δεν έχεις φράγκα
κόφ’ τα μου σε τσεκ.

Βρε κόψε τα βουβά τηλεφωνήματα
κι άσε κατά μέρος τα παλιά συστήματα.
Άσε με επιτέλους.
Ποια αρχή του τέλους;
Τά ’χα προ πολλού τα προαισθήματα.

Ήρθαν κι οι δικοί σου και με πιάσανε
να ενώσουν πάλι ό,τι κομματιάσανε.
Άσε μας, φιλί μου,
έσπασε η χολή μου.
Πόνεσαν κι εκείνοι που ξεχάσανε.