Του έρωτα και του καημού μένουνε τα τραγούδια,
για να κρατάνε συντροφιά στους ονειροδεμένους,
σε κείνους που δοθήκανε χωρίς να το σκεφτούνε,
κι όσοι δεν αγαπήσανε τους έχουν για χαμένους.

Το χρόνο που όλα τα σκορπά, η αγάπη τον νικάει,
την τραγουδάνε τα παιδιά, οι νέοι και οι γέροι.
Κι όσοι αγαπήσανε βαθιά, γυρνούν μες στους αιώνες
σαν άγγελοι του έρωτα, πιασμένοι χέρι χέρι.

Απ’ της αγάπης το βωμό όσοι έχουνε περάσει,
είναι τα μάτια τους υγρά και με σιωπές μιλάνε,
Απ’ του φιλιού τον αγιασμό, όσοι έχουν δοκιμάσει,
σε μονοπάτια μυστικά μόνοι τους περπατάνε.