Υπάρχει ένα δέντρο εκεί στο Σαν Φρανσίσκο
από τη μεγάλη γέφυρα πιο πέρα.
Τρία κοράκια στον ορίζοντα τον δρόμο τους τραβούν.
Κινούμενα σχέδια θαρρείς.
Όσο το δέντρο πλησιάζουν
φαίνεται το μεσαίο πιο μεγάλο από το τελευταίο
και το πρώτο πιο μεγάλο από τα δύο.
Στο στόμα τους κρατούν σχοινί.
Το περιστρέφουν γύρω από το δέντρο
έπειτα γύρω από την πόλη.
Ένα τέταρτο κοράκι κάθεται πάνω στο σχοινί
από τα τρία πιο μεγάλο
σαν ο χρόνος να ρέει μες στα πτηνά κι εκείνα μεγαλώνουν
όσο τα πλησιάζω.
Πέμπτο κοράκι κάθεται πάνω σε ένα μικρό δέντρο
μόλις που φύτρωσε μες στο κλαδί λιμάνι.
Από το κλαδί διέρχεται σχοινί που το κρατούν τα πρώτα τρία
στο στόμα τους και το τέταρτο κοράκι κάθεται επάνω του μονάχο.
Έκτο κοράκι σε ανάβαση.
Έτσι βλέπω ακόμα μια παράξενη τριάδα
σε πλήρη ασυμφωνία με το περιβάλλον
όπως το χορτάρι εδώ είναι πράσινο
αντίθετα με τη μουχλιασμένη πόλη.
Ομίχλη.
Το δέντρο τελικά δεν είναι δέντρο όπως το γνωρίζαμε.
Αποτελείται από κοράκια
σε διάφορους σχηματισμούς.
Άλλα κλαδιά θυμίζουν.
Άλλα ρίζες.
Άλλα άνθη.
Άλλα την κίνηση του χρόνου στον αέρα
άλλα πιο ζωντανά μάχονται τη βαρύτητα.
Πάντως σίγουρα από μακριά, το βλέπεις, είναι δέντρο.
Δέντρο κανονικό.
Στην άκρη του σχοινιού εκεί όπου βρίσκομαι ως αποσιωπητικό
υπάρχει ένα έβδομο κοράκι.
Μεγάλο και έρημο όσο η Νεβάδα.
Φοράει στέμμα στο κεφάλι.
Σείεται η γέφυρα.
Οι λέξεις πετούν κάτω από το χώμα
βρίσκουν καταφύγιο σε όσα δεν έχουν ακόμα ειπωθεί.
Εκεί όπου τελειώνει το σχοινί
πάνω από το γιγάντιο κεφάλι του έβδομου πτηνού
η επιγραφή:
Σώσε με μικρή πέτρα, σώσε με.