Χρόνε που δε δαμάζεσαι και που δε ξεπερνιέσαι,
κι όσο κι αν τρέχω από μπροστά σε βλέπω και παινιέσαι.

Να σε κοντράρω δε μπορώ, δε μπαίνω από μπροστά σου,
Ποτάμι εσύ, κι εγώ ξερό κλαδί στο πέρασμα σου.
Μα ήθελα να 'μαι μια φορά εγώ ο καβαλάρης,
και να 'σαι εσύ το άλογο που τρέχεις να με πάρεις.

Κι όσο πασχίζω να βρεθώ, μπροστά σου να σε στέσω,
περνούν τα χρόνια μου και εγώ ξοπίσω σου θα πέσω.

Να σε κοντράρω δε μπορώ, δε μπαίνω από μπροστά σου,
Ποτάμι εσύ, κι εγώ ξερό κλαδί στο πέρασμα σου.
Μα ήθελα να 'μαι μια φορά εγώ ο καβαλάρης,
και να 'σαι εσύ το άλογο που τρέχεις να με πάρεις.

Να σε κοντράρω δε μπορώ, δε μπαίνω από μπροστά σου,
Ποτάμι εσύ, κι εγώ ξερό κλαδί στο πέρασμα σου.
Να σε πηγαίνω ανάποδα, τα ίδια ζάλα οπίσω,
να συναντήσω μια ψυχή που έχασα πριν γνωρίσω.