Το πνεύμα της κατέρρευσε πλέον.
Και μόνο κάποια αναλαμπή απ’ τα βάθη
Τις αναμνήσεις τόσου πλούτου αναρριπίζει
Πώς λάμπει κάτω απ’ το νερό ένα ανάκτορο
Ανάμεσα σε αποικίες σφουγγαριών.

Η ομορφιά της όμως μένει στη ζακέτα της.
Ροδακινί, απαλή, σε ήπια πλέξη
Λησμονημένη πάνω στην καρέκλα
Σαν μακρόβιο, τρυφερό κατοικίδιο.
Ο γάτος ο αληθινός την εγκατέλειψε.
Και οι επτά θρυλούμενες ζωές του ήταν
Απλώς κάποια γουργουρητά και νιαουρίσματα
Ώσπου να σβήσει στο μεγάλο τζάκι η φωτιά.

Μένουν επίσης οι τίτλοι ευγενείας:
Αναρίθμητα βιβλία στη σκόνη.
Των τελευταίων χρόνων άκοπα. Άλλα πάλι
Μικρά βουνά επάνω στο κρεβάτι της
Προορισμένα να συντηρούν κάποια τύψη
Που τόσο σκέφτηκε τις ιστορίες αγάπης
Μα δεν τις καταδέχτηκε παρά μόνον
Με την υπογραφή των Άγγλων ποιητών.

Αν κάποιος της χρωστά χειροφίλημα
Είναι μόνον ο ουρανός του χειμώνα
Αυτός που τώρα κατεβαίνει τα σκαλιά.