Με ξυπνάνε γλυκά οι καινούργιες μέρες μου
Μ’ ακουμπάν στα μαλλιά, μου μετράν τις σφαίρες μου
Σε μια άκρη εσύ να γελάς υπέροχα,
να κοιτάς τη ζωή πονηρά κι αγέρωχα

Ετοιμάζεις καφέ κι είναι σαν να νίκησα
τον αντίπαλο χρόνο, τη ζωή που αδίκησα
όλα τ’άλλα μικρά, ταπεινά κι αδιάφορα
μόνο εσύ που κοιτάς τη φωτιά παράφορα

Είναι φως, είναι λάβα χρυσή. Απ’ τη στάχτη γεννιέται ζωή.
θα γελάω αν γελάς πρώτα εσύ, αν γελάς πρώτα εσύ
Είσαι θάλασσα και άγριο νερό, κολυμπάω ελαφρύς σαν μωρό,
τον κακό μου έχω πνίξει εαυτό, στο γυμνό σου βυθό

Με λικνίζει απαλά η υγρή μελωδία σου
Τραγουδάκι μου εσύ, δώσ’ μου τη σοφία σου
Χόρεψε φως μου να φύγει το σκοτάδι μου
Θα σου χάριζα ακόμα και το τελευταίο βράδυ μου

Με κοιμίζουν γλυκά οι καινούργιες νύχτες μου
Μ’ ακουμπάν στα μαλλιά, σταματάν τους δείκτες μου
Σε μια άκρη εσύ να κοιμάσαι υπέροχα
Να ονειρεύεσαι ζωή πονηρά κι αγέρωχα.