Ας καθίσω στη σάλα μου — να σε σκεφτώ
Στην τόσο ήσυχη σάλα
Πριν φύγει το φως
Σαν να ’μαι επίσκεψη
μια άγνωστη γυναίκα τώρα πια
που ξαφνικά είχε χαθεί απ’ το Δημοτικό
στα χρόνια του Εμφυλίου — ας πούμε
Παίρνει στα χέρια της
σαν να ’ταν τράπουλα
κι αποκαλύπτει ένα ένα τα χαρτιά
—φωτογραφίες είναι—
Μα η πασιέντσα δεν της βγαίνει
Εσένα σκέφτεται εσένα
που κάποτε θα γνώριζα σε μια στιγμούλα
και με τα πόδια θα ανέβαινα στον ουρανό
Αργά και σκεφτικά τα δάχτυλά της πάνω τους
κι ωστόσο φευγαλέα τις κοιτάζει
Δεν θέλει να πιστέψει δεν θέλει να δει
το κοιμητήρι που απλώνεται στα μάτια της
θέλει να φύγει
όμως μένει.

Μια μυρωδιά από ανθόνερο και φρέζες
εφύσηξε μέσα στη σάλα ξαφνικά
και ξαφνικά
σαν να ’βγάλε τα μαύρα.