ΠΕΙ καιρός
Χρόνια τώρα
Που θέλω να γράψω ένα γράμμα
Όπως τότε παιδί
Έστελνα γραμματάκια στον Θεό
Τα πετούσα
Από το πιο ψηλό παράθυρο του σπιτιού μας
— Για πιο κοντά στον ουρανό
Κάτι Χριστούγεννα χωρίς φώτα
Κάτι απογεύματα με κρύο και βροχή
Που περνούσαν κηδείες σιωπηλές
Αραιές φιγούρες
Κάτι σκιές
Τα πετούσα σαν πέτρες μακριά
Κι αυτά βουλιάζανε στις λάσπες του καρόδρομου
Δεν ήτανε πουλιά
Τώρα κανένας παραλήπτης
Μπορεί ωστόσο να τολμήσω μια στιγμή
— Αφού δεν ξέρω να μιλώ
— Αφού κομπιάζω
— Αφού
Να ’γραφα ένα τουλάχιστο – για όλους
Και ας το κάνω ύστερα κομμάτια
Έτσι
Σαν ένα τίποτα
Σα χάρτινο παιχνίδι χαλασμένο
Κι είναι, φορές πάλι, που σκέφτομαι
Και τι δε θα ’δινα
Να έβρισκα
Ένα μόνο
Ένα μικρό τσαλακωμένο γραμματάκι
Με μολύβι στο παιδικό τετράδιο
Και ίσως να αναγνώριζα — έστω και τώρα
Κάτι αόρατο
Σαν μια κλωστή κεντήματος
Που κάποιος μ’ έδεσε μ’ αυτή
Για τιμωρία
Και μ’ άφησε εκεί
Έκλεισε το παράθυρο
Με ξέχασε