Είμ’ ένα άστρο που τρώει από τη σάρκα του
για να φωτίσει τους δρόμους και τα πάρκα του.
Στον άπειρο ουρανό
στέκει και λιώνει από καιρό,
παρατηρεί τον κόσμο,
τον περιφρονεί.

Θάλασσα είμαι μ΄ αγριεμένα κύμματα
που στο λαιμό της φοράει καινούρια κρίματα.
Στα πάθη μου βουβός,
ο γητευτής του κανενός,
το σκοτεινό μουλάρι,
το παράφορο.

Η περηφάνεια, αυτή που με ανάθρεψε.
Η περηφάνεια,αυτή που μ’ εξαπάτησε.
Και νάμαι! Τριγυρνώ
σαν βασιλιάς χωρίς λαό.
Απ’ το δικό σας κόσμο
είμαι εξόριστος.