Απ’ όλα αυτά,εγώ μονάχα είμ’ αυτός που τώρα φεύγει.
Φεύγω απ’ το παγκάκι ετούτο κι από τα βρακιά μου φεύγω,
από τη μεγάλη θέση, από τις μικρές μου πράξεις,
από τη ζωή την ίδια, ανοιγμένη απ’ άκρη σ’ άκρη.

Γίνεται η εκφορά μου μες στην παιδική μου κούνια.
Απ’ τον κόσμο κυκλωμένο-κι όμως μόνο του και κρύο-
το θνητό ομοίωμά μου κάθε του σκιά τη διώχνει
και γλυστρά- απαλλαγμένο-απ’ τη Γη προς τη Σελήνη.

Δραπετεύω,ξεμακραίνω κι όσα πίσω μου αφήνω
πρέπει να δημιουργήσουν τ’ άλλοθι της ύπαρξής μου.
Η λάσπη κάτω απ’ το παπούτσι, το παπούτσι μου το ίδιο
και η τσάκιση του αγκώνα στ’ αδειανό πουκάμισό μου.