Με το σώμα

κολλημένο στον τοίχο

με τη μαχαιριά στον κρόταφο

σφίγγοντας το αόρατο

στο λαιμό

πιο πολύ πιο βαθιά —

το δαχτυλίδι στον δεξιό παράμεσο

σ’ εμποδίζει

ν’ αγγίξεις την πηγή.



Ευωδιές λεϊμονάνθι

όχι απ’ τους κήπους

απ’ το ναό.

Η τραγιάσκα του Χρίστου

στη μασκάλη του έργάτη

ψηλά

στη μαρμάρινη σκάλα

ματωμένη.

Το ‘δες κι εσύ.

Πώς έγινε λοιπόν;



***

Το μαχαίρι η κραυγή

ο υπόγειος σταθμός

η μεγάλη κίτρινη αφίσα

κι ό έρωτας — είπες — ο έρωτας.

Το καπέλο του τυφλού στις ράγιες

κι ο καπνός του τραίνου

φεύγοντας προς το μέρος

όπου κοιτούν οι πικραμένοι.

Ποιος θα μας θυμηθεί;



***

Τις είδες στο πάτωμα

τις στάλες της λαδομπογιάς

στεγνές μαυρισμένες.

Τις στάλες το κερί στο νιπτήρα.

Η πόρτα δεν ήταν βαμμένη.

Οι νεκροί λείπαν.

Το ίδιο κι εμείς.

Ώ φιλήδονο βράδυ

ατελέσφορη δόξα.