Κείνο το πρόσωπο, πίσω απ’ το τζάμι, χωρίς καμιά σύσπαση,

παρ’ ότι κοίταζε μέσα στο ξένο σπίτι, μια ήσυχη νύχτα, —

θυμάμαι οι άλλοι δεν το ‘χαν προσέξει. Ένιωσα μόνος

σαν ένα καπέλο ξεχασμένο στο παγκάκι τού κήπου

που εντός του πάγωνε λίγο λίγο θολωτός ο αγέρας, ενώ

μια μαύρη πεταλούδα ήταν καρφιτσωμένη στο φεγγάρι.

Το ‘δα κι αυτό πάνω στο τζάμι, την ώρα πού ό Αλέκος

έλεγε με αδικαιολόγητα έντονη φωνή: «καμιά αλλαγή,

καμιά αλλαγή χωρίς αίμα». Κατάλαβα τότε πώς κι εκείνος

το ‘χε προσέξει και γι’ αυτό αντιδικούσε μαζί μου.