Τ’ αγάλματα ανασαίνουν ήρεμα κάτω οπ’ το χώμα.

Περιμένουν κι αυτά χαμογελώντας αόριστα. Το ‘να τους χέρι

ερωτικά κολλημένο στον αριστερό μηρό τους• τ’ άλλο

σε μια διφορούμενη χειρονομία προσφοράς ή παράκλησης, —

τί όμορφα στήθη, γόνατα, χείλη. Φτάνουν οι ιππείς, ξεπεζεύουν,

αφήνουν τ’ άλογά τους στο μεγάλο λιβάδι, πλαγιάζουν

κάτω οπ’ τα θολωτά πλατάνια. «Η ασάλευτη πέτρα

δεν αποτρέπει το αίμα», είπε ό μικρότερος κοιτάζοντας

τα δώδεκα άλογα ατμισμένα στο απερίγραπτο φώς. Οι άλλοι

βγάλαν τις μπότες τους και τα πουκάμισά τους. Αυτός έμεινε ντυμένος.