Ο δρόμος που μεγάλωσα είχε ψηλά τα σπίτια
Τη μέρα ακούγαμε φωνές το βράδυ τα ξενύχτια
Είχα κοντά τη θάλασσα και δίπλα μου το γλάρο
Το φίλο και τον αδερφό και δε φοβόμουν χάρο
Ο δρόμος που μεγάλωσα άρχισε να παλιώνει
Οι γείτονες βολεύτηκαν στο ωραίο τους σαλόνι
Οι νύχτες γίναν ήσυχες οι μέρες με τρομάζουν
Πως δε μεγάλωσα ποτέ οι φίλοι μου φωνάζουν

Κι αν όλα πήγανε στραβά
θρύψαλλα, σκόνη και σκουριά
Τι κι αν δε βλέπω φάρο
Το βράδυ θα σαλπάρω (2)

Ο δρόμος που μεγάλωσα δε γνώρισε αγωνες
Που μόνο αυτοί σε κουβαλούν ακέραιο στους αιώνες
Οι γείτονες μείναν πιστοί πατρίδα και θρησκεία
Κι οι φίλοι μου γεμίσανε δέκα σακιά πτυχία

Ο δρόμος που μεγάλωσα γέρασε και πεθαίνει
Γιατί όλοι τον παράτησαν όλοι κι οι διαβασμένοι
Τώρα μες στις λακκούβες του σκοντάφτουν οι γειτόνοι
Τους βλέπω να παραπατούν κι ο δρόμος με λυτρώνει