Μ ´ένα τσιγάρο μες στο χέρι να με καίει,
χείλη ξερά κι από λέξεις ορφανά.
Μόνο η σκιά μου έχει μείνει να μου λέει,
πόσο βαριά της ψυχής η μοναξιά.

Βάλε μου δύσκολα στο πάτωμα να φτάσω
κι άμα θα πέσω, ναι θα ξανασηκωθώ!
Άσε με πρώτα τον πάτο εγώ να πιάσω
κι από τα δύσκολα μονάχη θα σωθώ.
Από τη στάχτη μου θα ξαναγεννηθώ.

Μοιάζουν οι τοίχοι φυλακές που με κλειδώνουν.
Τη λύτρωσή μου τηνε παίζω στα χαρτιά.
Παρτίδα σκάρτη και τα φίδια μου με ζώνουν.
Ό, τι κι αν χάσω θα το φταίει η καρδιά.