Κοίτα που θα τα πλερώσω πάλι όλα τα σπασμένα,
πού `σαι ρε Καραϊσκάκη, για να φας κανένα.

Τραβάτε καραγκιόζηδες να βγειτε στο μπερντέ,
ο γάιδαρος εψόφησε κι εσείς του λέτε ντε.

Όσοι με καταλαβαίνουν, λίγο μέσα μου σκλαβώνουν,
κι όσοι ροδανθούς με ραίνουν, πάντα με σταυρώνουν.

Εσύ που λίγο με μισείς και λίγο μ’ αγαπάς,
ποτέ σου δεν ξεκίνησες και πουθενά δεν πας.

Τον θεό τονε πουλούνε, μα εγώ δε θα πλερώσω,
κάποια μέρα τους εμπόρους θα τους μαστιγώσω.

Ζωή που μας περίμενες μ’ ορθάνοιχτη αγκαλιά,
σε φυλακές, ιδρύματα και πένθιμα σκολειά.

Ήττα μου, γλυκιά δασκάλα και σταυραϊτέ τση νιότης,
η αρρώστια του καιρού μας είναι η σοβαρότης.

Ένα κουνέλι κλέφτουμε και κάνουμε γιορτή,
κι εσείς κουνέλι γράφετε και τρώτε το χαρτί.

Θλίψη μου γλυκιά μου θλίψη, συντροφιά στην κάμαρά μου,
πως φοβούμαι μη σε χάσω, όπως τη χαρά μου.

Άμα ποθάνω ρίξτε με στα όρνια να με φαν,
να πάρουνε τα σπλάχνα μου, στα νέφη να πετάν.