Σαν πυρετός στον ύπνο μου,
απλώθηκες την νύχτα
κι όλα τα δώρα σου άφησες
στα μάτια μου για προίκα.

Ότι ακουμπήσω όπου σταθώ
βαθιά σε συλλογιέμαι
κι όλα γυρίσαν πάνω μου
στο πρόσωπο μου πέτρες.

Έλα και πες μου τι μπορώ
μακριά χωρίς εσένα.
Ήτανε θάλασσα βαθιά
κι έγινε πια μια ξέρα.

Το κάθε βήμα δικαστής,
που μ'οδηγάει στην υπερβολή.
Τα ακρά 'γίναν η αρχή
και το μηδέν η ανταμοιβή.

Τα χείλη μας αγκαθωτά,
δίχως δροσιά και σχήμα.
Κάποτε ήτανε ανθοί,
σαν 'σμίγαν ένα κύμα.

Θάλασσες ηλιοτρόπια
μας τύλιγαν στον ύπνο
και έπιναν απ'το αίμα μου
με ήλιο να σε ντύσω.