Όταν πέρασαν τα τραίνα.
Και δεν ήσουν σε κανένα...
Εγώ δέντρο ριζωμένο,
πίσω απ' τον κλειστό σταθμό.

Τώρα λες γιατί σωπαίνω.
Με ένα στόμα διψασμένο.
Μα δεν έχω άλλες λέξεις,
που να λένε πως μπορώ...

Είμαι πλοίο μεθυσμένο
που τις νύχτες ταξιδεύει.
Μες στης θάλασσας τον γκρίζο
και τον κόκκινο ουρανό.

Και εσύ...σύννεφο χαμένο,
σε έναν κόσμο ραγισμένο.
Που η καρδιά του έχει σπάσει
πάνω σε όλους τους γκρεμούς.

Μα ο ήλιος ανατέλλει
πίσω απ' τους θολούς καθρέφτες.
Έβγαλα φτερά στους ώμους.
Ταξιδεύω στους καιρούς...