Την ώρα αυτή που τα μωρά ξυπνάνε,
πάνω στου στήθους τη ζεστή φωλιά
που να ‘ναι κι ο δικός μου γιος; που να ‘ναι;
Στης θάλασσας μέσα την αγκαλιά
με δίχως νανουρίσματα κοιμάται…
Κοιμάται ο γιος μου μη μου τον ξυπνάτε
κύματα, πιο βαθιά μη μου τον πάτε
της άρμης σας πικρά είναι τα φιλιά

«Μαζί θα κοιμηθούμε πλάι – πλάι
(νάνι) κανένας μη μου το ξυπνάει…»

Ποιο άλλο μικρό δέχτηκε τέτοια χάδια;
Πίνει για γάλα τον πικρό αφρό
Του κύματος φοράει τα τυλιγάδια
τριγύρω στο λαιμό τον τρυφερό
Που είδατε αλλού τέτοια ακριβό γιορντάνι;
Νάνι του, νάνι, νάνι – νάνι - νάνι
σωπάτε, νάνι, το παιδί μου κάνει
κι έχει για κούνια, τώρα, το νερό

«Μαζί θα κοιμηθούμε πλάι – πλάι
(νάνι) κανένας μη μου το ξυπνάει…»

-Αποκοιμούνται στο μαστό τα βρέφη-
Μένανε η άρμη το παιδί μου τρέφει
με το μικρό του δαχτυλάκι γνέφει
της τρικυμίας ν’ αρχίσουν οι χοροί
Μ’ απόψε η θάλασσα είναι σαν το λάδι
-πλατειά, θαρρείς, που απλώθηκε στρωμνή-
μαυρίζει, αίμα πνιγμένου, το σκοτάδι
Παιδί μου ακούς της μάνας τη φωνή;

«Μαζί θα κοιμηθούμε πλάι – πλάι
(νάνι) κανένας μη μου το ξυπνάει
γιατί η καρδούλα του ίσως (να) πονεί».