Τις μέρες γελώ σαν να ’μαι κάποιος άλλος.
Αγαπώ όπως πονά κανείς όταν του βγάλουν όλα του τα νύχια.
Στο μισοσκόταδο κυματίζω.
Μου λείπει μία σταθερά.
Κι όμως στη φωλεά των αναπνοών μου,
στον γυάλινο ουρανό του νου
υπάρχει πάντα κάτι κι αναδεύεται
με την επίφαση μιας παρηγορητικής θωπείας.
Όταν ανοίγω την κολόνια σου, βγαίνει ήλιος αναμνηστικός σε δάσος κέδρων. Επικάθεται στους πόρους μου. (Για λίγο, σου μοιάζω.)
Βρίσκω ένα κουμπί απ’ το πουκάμισό σου. Το γυρίζω μηχανικά
σαν το κουμπί του ραδιοφώνου.
Σε κάθε σταθμό που βρίσκω, σε περιμένω και χιονίζει.
Ανοίγω την ομπρέλα κι επιθυμώ το ρήμα εκείνο που μεταμορφώνει τη στάχτη
σε άνθρωπο.
Εφεξής όλες οι επιφάσεις θα περιγράφουν μια ήττα στην εκφορά του έρωτα.
Ακόμα κι αυτές που μιλούν για το γλυκό χιόνι των αεί ευτυχισμένων τόπων
σε κώδωνα κενού.

Τα ποιήματα, ας πούμε, είναι γυάλινες σφαίρες boule de neige,
που κάθε φορά πέφτουν και γίνονται θρύψαλα.
Στο μισοσκόταδο, μοιάζουν με μάτια λαμπερά που με κοιτάζουν.
Η μεταφυσική θα είναι ένα ακόμα τέχνασμα
για ν’ ανασαίνεις.
Και ν’ ανασαίνω.