Ποτέ δε μου `πες την αυγή που γεννιόμουν αν τραγούδαγες,
ούτε με ρώτησες ποτέ αν τίποτα άκουσα.
Μου είπαν άλλοι για όλα εκείνα που `λεγες
εγώ βγήκα ζωντανός, απλά υπάκουσα.
άραγε χόρευες μια νύχτα πριν με τις ευχές
είχες μεθύσει που σε τύλιγε η κατάρα,
ήσουν λιοντάρι ή σε τρομάζαν οι σκιές, ήσουν γιορτή ή ένα μινόρε στην κιθάρα.
Δε μου ζήτησες ένα τραγούδι να διαλέξω, να μου το πεις, να `χω να ακούω όπου πάω,
κι έφτιαξα μόνος μου ένα και δε λέω να ξεμπλέξω
κι από τότε ό,τι γουστάρω παντού το σκορπάω.
Κι όμως κρυφάκουγα, μήπως κι ακούσω καθαρά,
όταν οι άλλοι φωνάζαν δίπλα στην ψυχή σου,
κράταγα μια στιγμή κάθε φορά για να θυμάμαι το παράξενο σκαρί σου.

Κι ήταν ωραία, ήθελα έτσι πάντα να περνάς,
νιώθω πως καίω κάθε φορά που με κοιτάς,
γιατί δε σου `πα ποτέ ότι γερνάς
κι ότι μου φτάνει μόνο να σ’ ακούω να τραγουδάς.

Φυσάει πάνω μας ο χρόνος, ε και τι έγινε,
αν έχουμε άλλη μια ανάσα κρυμμένη,
μπορεί να είναι το τραγούδι που απέμεινε
και ποιος ξέρει πόσο καιρό μας περιμένει.
Για σκέψου να το `βρισκα, τότε θα μπορούσα
να συρθώ πάνω απ’ των άλλων την κατηγοριά.
Θα `φτανε μόνο να μιλούσα και να τραγουδούσα,
ενώ έφτυσα αίμα στα κρυφά, τράβηξα ζόρια.
Δε σ’ απαρνήθηκε ποτέ ούτε ένα κύτταρο μου
κι ας ήξερα όλα εκείνα που θα βρω μπροστά μου,
έπαψα να ονειρεύομαι κι ασχολείται το μυαλό μου
με ένα επίμονο τέλος και τη βαριά σπορά μου.
Και τότε σκιάχτηκα μια, συγχώρεσέ με
απ’τη βοή που όταν σέρνεται η ντροπή σκορπάει
μη με λυπάσαι στιγμή, φτυσ’ το μακριά και λύτρωσέ με
πες στη φωτιά να με πάρει κι όπου θέλει ας με πάει.
Γιατί μόνος πίνεις χρόνε κι εσύ κερνάς
κι αφού γρήγορα γουστάρεις να περνάς
βρήκα κουράγιο και μου `πα