Τα φώτα ανάψαν, το σαλόνι στολισμένο
Γλυκά στο βάζο που θυμίζουν τη γιαγιά
Το δέντρο στέκει με στολίδια φορτωμένο
Κι εμείς στο πλάι σαν θεότρελα παιδιά

Το πιάνο παίζει μια αστεία μελωδία
Νιφάδες τρέμουν στο μπαλκόνι από νωρίς
Το σκάνε εικόνες και καρτούν απ΄ τα βιβλία
Κι η γαλοπούλα στο ταψί από βραδύς

Στους άδειους δρόμους οι ευχές δε θ΄ ακουστούνε
Το κέρμα πέφτει στου αιώνα τη ρωγμή
Γεμάτα σπίτια την αγάπη κρυφακούνε
Κελί ο πόθος κι ακριβή η φυλακή

Σε μπόσα νόβα το ΄χουν ρίξει τα λαμπιόνια
Και τ΄ αλογάκι στη γωνιά ακολουθεί
Τα δώρα αργούνε λες και χάθηκαν στα χρόνια
Στο τζάκι επάνω είναι η κάλτσα αδειανή

Δειλά τα γέλια κι η χαρά έχει νοτίσει
Μπροστά στη φάτνη μ΄ ένα κόκκινο κρασί
Αλλάζουν όλα κι έχει ο τόπος ξεστρατίσει
Μα οι άνθρωποί μας είναι πάντα οδηγοί