Άνθρωπος που συνήθησεν εχθρούς να μη φοβάται,
Χάρο δεν συλλογίζεται θάνατο δεν θυμάται
Ο πόλεμος θέλει αντρειά πιδεξιωσύνη θάρρος,
και η αντρειά θέλει καρδιά να τη φοβάτ' ο χάρος.
Τέτοια καρδιά 'χε ο Τσελεπής και τέτοια γεναιότη
ήτο καμάρι της αντρειάς ξεχωριστός στη νιότη.
Στο Σέλινο ανέβηκε Τουρκιά να πολεμήσει
με λευθεριά στον τόπο του ήθελε να τιμήσει
Να 'χε βουλής' η Κυριακή και να ραίσ' η Τρίτη
όντ' εκίνησ' ο Τσελεπής να 'πα να πολεμίσει
'ς την Κάντανο ξεπέζεψε κ' έκαμε το γιουρούσι
κ' εις το τζάμι κλειστήκανε μιτσοί μεγάλοι Τούρκοι
μα έναν πήδο έπαιξε 'το δώμ' απάνω ανέβη
κ' οι χριστιανοί του φώνιαξαν γλήγορα να κατέβει
ψιλή τρομάρα έπιασε εις το τζαμί τα' ασκέρι
που το πολέμα ο Τσελεπής σε τούτο το σεφέρι
το μαχαιράκι του 'συρέ το δώμα να τρυπήσει
να δώσει στο τζαμί φωθιά ούλους να τσι κεντήσει
του Ζουναλάκη του μιτσού του στέκει το ντουφέκι
γιατί καλά τ' εξάμωσε του Τσελεπή στον μπέτη
'ς το μπέτη του τη ξάμωσε 'ς το στόμα του τη βάνει
και τότε δα εφώνιαξε ο Τσελεπής «αμάνι»
μα ένα πήδο έπαιξε κ' εις το σοκάκι πέφτει
πόνοι δριμοί τον σφάζουνε κιανείς δε το κατέχει
Σήκωσ' απάνω Τσελεπή να κάμουμε γιουρούσι
μπορετό να πορίσουνε απού το σπίτι οι Τούρκοι
κ' απής τον αποσύρανε του Τούλια παραγγένει
αμέτε να με θάψετε στο Σφακιανό καστέλι
Τσοι Τούρκους να σκοτώνετε ένας μην απομείνει
κι αν μείνουν εις την Κόκκινη Μηλιά να 'παν κι εκείνοι
Αργά απ' ης εμούντησε πορίζουνε κι οι Τούρκοι
μα δε κατέν' ο Τσελεπής νεκρός είν' ς' το ταμπούρι.
Κι επήγαν να τον θάψουνε 'ς τω Σφακιανώ τη χώρα
Τσελεπή τον ελέγανε μα έστεκεν του κιόλας
κ' όντεν τον επερνούσανε 'ς τα Τριδιανά 'ς τα ρυάκια
εκλαίγαν τα Ρωμιώπουλα κ' εβγάναν μαύρα δάκρυα
αιφνίδιο τση το πήγανε τση μάνας το μαντάτο
γδυμνή' το και ξυπόλυτη και τα μαλλιά 'χε κάτω.
Και κλάιει τονε η μάνα του η κερ' Αλεξαντρίνα
απού 'κλαιγε κ' εμάραινε τα ρόδα και τα κρίνα
ακριβογυιέ μου Τσελέπη όμορφο παλικάρι
δε ήτο κρίμα κ' άδικον ο χάρος να σε πάρει
γύιε μου και δε σου τα 'λεγα γύιε μου και δε σου το 'πα
πως είναι μπάλες δανεικές δεν είναι 'δα σαν πρώτα.
Κλάιει τον μια κοπελιά το κερά Μαριγάκι
απού κλαίγε και εμάραινε τση γης το χορταράκι.
Κρίμας 'το μήλο να ψηγή 'ς το ρόδο να μαδήση
κρίμα 'τονε κ' ο Τσελέπης ν' αδικοθανατήσει.