Τι νύχτα Θεέ μου κι αυτή, πως γδέρνουν τα χάδια,
μια νύχτα που αφήνουν τα μάτια στο σώμα σημάδια,
τι νύχτα κι αυτή, υγρή, σκοτεινή , μαύρος αέρας

το χέρι που σκάβει τα μέσα μου γίνεται τέρας.


Φόβος, στην άκρη του ονείρου
φόβος στη δίνη του απείρου
ο φόβος χαϊδεύει σαν σμέρνα

ο φόβος της μήτρας η μπάσταρδη γέννα
γυρίζεις πλευρό, κι αφήνεις το σώμα μισό.


Πρόσεξε μου είπες, μα εγώ δεν χωρούσα στις λέξεις,
κρυφά με κερνούσες ζωή ν΄ αντέξουν οι σκέψεις
έλεγα πως ο δρόμος αυτός κάπου τελειώνει
της άγονης πίστης μου ένα δι΄ ευχών τα μέσα μου λιώνει.

Φόβος, ο χρόνος τελειώνει

φόβος πως μένουμε μόνοι
ο φόβος γλιστράει σαν χέλι
ο φόβος κερνάει της νύχτας το μέλι
γύρνα πλευρό, κι άσε το σώμα μισό.